Eind jaren negentig was ik in dienst van Pinkroccade Atribit (ICT-dienstverlener) als management consultant. Daar maakte ik kennis met een aantal collega’s die een manier van coachen hadden die mij erg aansprak. Zij wisten mij het gevoel te geven dat ze me begrepen en daardoor voelde ik de ruimte om mijzelf, mijn gedachten en aannames te gaan onderzoeken. Dat heeft zo veel energie in mij vrij gemaakt. Dat wilde ik ook leren en ik kreeg van mijn leidinggevende toestemming om die opleiding te gaan volgen.
Het was alsof ik thuis kwam in mijzelf en in mijn werk. Ik bleek een aangeboren talent te hebben voor dit coachingsvak. Al heel snel daarna werd het mij duidelijk dat ik vooral wilde werken met mensen. Onafhankelijk van - in dit geval - de ICT business. Ik ben in 2000 voor mij zelf begonnen. En ik overdrijf niet dat ik het gevoel had dat ik gestopt was met werken. Heerlijk om te doen wat mij zo na aan het hart ligt. En ik heb ook na inmiddels 15 jaar nog steeds dezelfde passie.
Er wordt mij wel eens gevraagd waar ik het meest trots op ben in mijn werk. Trots is niet het juiste woord, maar ik ben wel echt super blij en soms ook ontroerd door mijn klanten als ze een stap kunnen en durven maken die maakt dat ze gelukkiger worden, beter functioneren, of dat ze andere keuze kunnen maken die voorheen niet in beeld was.
Als coach ben ik zeer nauw betrokken bij mijn klanten en hun meest moeilijke processen. Zij tonen mij hun kwetsbaarheid en dat maakt de veranderingen mogelijk. Vertrouwen is een voorwaarde voor hen om dat te kunnen doen. Dat vertrouwen van mij naar hen is onvoorwaardelijk.
